Jej zadaniem było wyniesienie dwóch satelitów rozpoznania elektronicznego, których użytkownikiem będzie amerykańskie Narodowe Biuro Rozpoznawcze (National Reconnaissance Office, NRO).
Podobnie jak w przypadku innych usług na rzecz amerykańskiej administracji federalnej, publiczna relacja ze startu była lakoniczna – realizator transmisji nie upublicznił danych telemetrycznych II stopnia rakiety nośnej, a także żadnych ujęć przestrzeni ładunkowej. Sama transmisja zakończyła się po udanym lądowaniu I stopnia rakiety Falcon 9 w bazie Vandenberg – dla tego egzemplarza Falcona była to druga misja, pierwszą realizował z kalifornijskiego kosmodromu w lutym tego roku. Wówczas ładunkiem był także satelita rozpoznawczy NRO.
Zgodnie z upublicznionymi danymi, rakieta wyniosła na orbitę dwa satelity rozpoznania elektronicznego Intruder 13A i Intruder 13B, które stanowią część konstelacji systemu dozoru morskiego Naval Ocean Surveillance System (NOSS). Według niezależnych źródeł parametry orbity pierwszego z satelitów to perygeum 1010 km i apogeum 1204 km oraz nachylenie 63,4°, a drugiego – odpowiednio – 1100 oraz 1100 km i 63,4°. Trzecia generacja satelitów tego typu jest wynoszona w przestrzeń od 2001 r. – za każdym razem na orbitę trafiają po dwa obiekty (16 starszych satelitów III generacji wynosiły rakiety Atlas należące do firmy United Launch Alliance).
SpaceX, obok obsługi rynku komercyjnego, wykonuje także usługi na rzecz służb państwowych. Poza Stanami Zjednoczonymi mowa o Republice Federalnej Niemiec, której władze zakontraktowały dwie misje związane z wyniesieniem na orbitę okołoziemską trzech satelitów rozpoznawczych – obecnie brak informacji, kiedy loty zostaną zrealizowane.
