„Udaw” (wąż dusiciel, boa dusiciel) powstał na konkurs rozpisany w 2014 roku przez resort obrony. Zgodnie z jego warunkami pistolet m.in. powinien mieć mały rozrzut w celu i być wytrzymały (by można było z niego wystrzelić 10 tys. razy). Wygrała broń CNIIToczMasz (Centralny Naukowo-Badawczy Instytut Mechaniki Precyzyjnej) z Klimowska.

Pistolet jest na naboje 9×21 mm. Obecnie, powszechnie jeszcze używany w armii wysłużony „Makarow” (z 1951 roku) ma kaliber 9×18 mm. „Udaw” ma magazynek na 17-18 naboi („Makarow” na osiem) i zasięg celnego strzału do 100 m („Makarow” – 40-50 m).

W czasie badań w Klimowsku z „Udawa” przestrzeliwano blachę stalową o grubości 4 mm z odległości 50 m, gdy z „Makarowa” nie udało się tego zrobić nawet z 25 m. – Z 50 metrów można przestrzelić kamizelki kuloodporne (wojsk) NAT) – pochwalił się główny konstruktor nowej broni Iwan Kozłow.

Inżynierowie z dumą mówią, że „Udaw jest wszystkożerny”- można nim strzelać wszelkiego rodzaju amunicją 9×21 mm, m.in. pociskami grzybkującymi, smugowymi czy rażącymi cele opancerzone. Wytrzymuje temperatury od -50 st. C do +70 st. C.

Nie wiadomo skąd się bierze podawana różnica w ilości naboi w magazynku (17 lub 18). „Udaw” będzie produkowany w trzech wersjach: ogólnowojskowej, dla sił specjalnych i na rynek cywilny. Być może któraś z nich będzie miała mniejszy magazynek. Wcześniej informowano, że nowa broń będzie miała wymienną lufę (by móc strzelać również pociskami 9×19 mm) oraz magazynki różnej pojemności. Obecnie jednak przyjęto do produkcji pistolet o kalibrze 9×21 mm.

Wersja dla sił specjalnych będzie wyposażona w tłumik (i specjalny gwint na lufie do jego przymocowywania), podwyższone przyrządy celownicze (by tłumik nie przeszkadzał w celowaniu), a pod lufą: latarkę taktyczną oraz laserowy wskaźnik celu.

Bez tłumika waży ok. 800 gramów, z tłumikiem – 1,06 kg. Długość – 210 mm, szerokość – 36 mm.

Zgodnie z założeniami ministerstwa obrony „Udaw” powinien zastąpić „Makarowa” (oraz używany również pistolet Stieczkina). Ale eksperci wskazują, że dotychczasowe próby pozbycia się wysłużonej broni skończyły się fiaskiem. W połowie lat 90. miał go zmienić „pistolet Jarygina” (P Ja – znany też jako MP-443 „Gawron”) ale skończyło się jedynie na wyposażeniu w niego jednostek FSO (odpowiednik polskiej Służby Ochrony Państwa) oraz niektórych oddziałów specjalnych. W 2003 roku niektóre jednostki wojskowe i policji otrzymały z kolei „pistolet Serdiukowa” (SPS „Giurza”, znany też jako SR-1 „Wektor”) – mimo iż w założeniu cała armia miała zostać w niego uzbrojona.

Obecnie rosyjscy eksperci wskazują, że dopuszczenie do seryjnej produkcji nie jest równoznaczne z przyjęciem na uzbrojenie armii. Wyrażają też sceptycyzm, czy to się uda. Jeden z nich w czasie po przestrzeleniu pistoletu stwierdził, że ma on „budzący respekt” odrzut, który jednak częściowo niwelowany jest przy używaniu tłumika.

– To nie jest broń dla podstawowego składu armii, a raczej dla sił specjalnych i pododdziałów zwiadowczych. (…) Naboje 9×21 mm to specjalna amunicja, opracowana jeszcze w ZSRR (…) mają podwyższony impuls odrzutu. Stąd nie jest to broń do codziennego noszenia. Jego przewagą jest zwiększona zdolność przebijania celu, zwiększona odległość celnego strzelania, podobnego typu broń pozwala dobrze działać oddziałom specjalnym – sądzi redaktor naczelny pisma „Arsenał ojczyzny” i ekspert rządowej Komisji Wojskowo-Przemysłowej Wiktor Murachowski.

– „Udaw” nie jest przeznaczony do zamienienia „Makarowa” – dodał kategorycznie w rozmowie z wydaniem „NSN”.