Ipopliarchos Wlachakos to siódmy, ostatni okręt typu Super Vita, znanego lokalnie jako Ipopliarchos Rusen. Zamyka on program, który na przestrzeni lat zaliczył poważne opóźnienia.
Program modernizacji greckiej floty okrętów rakietowych z końca lat 90. obejmował pierwotnie budowę trzech jednostek i został zainicjowany umową ze stycznia 2000 r. Budowa odbywała się w stoczni Nafpijikies & Wiomichanikies Epichirisis Elefsinas, natomiast brytyjska firma Vosper Thornycroft (obecnie BAE Systems Surface Ships) dostarczyła projekt Super Vita, wsparcie logistyczne i wyposażenie okrętów. W sierpniu 2003 r. i we wrześniu 2008 r. skorzystano z opcji, które przewidywały nabycie kolejnych czterech jednostek, przy czym ostatni okręt miał zostać oddany do użytku w 2015 r. Prototyp wszedł do służby w grudniu 2005 r. Ze względu na poważne problemy finansowe stoczni i całego państwa greckiego nastąpiło wieloletnie opóźnienie w budowie kolejnych okrętów.
Jednostki serii noszą nazwy upamiętniające greckich oficerów niższych stopni poległych w walkach. Okręt rakietowy Ipopliarchos Wlachakos (P 79) został nazwany na cześć por. Panagiotisa Wlachakosa, drugiego pilota śmigłowca AB212, który w styczniu 1996 r. poległ w akcji wraz z por. Christodoulosem Karatanasisem (tego upamiętniono nazywając szóstą Super Vitę) i st. bsm. Hektorem Yialopsosem podczas kryzysu grecko-tureckiego w Imia (grupa dwóch niezamieszkanych wysp na Morzu Egejskim).
Jednostki typu Super Vita (Roussen) mają kadłub wykonany jest ze stali i nadbudówkę ze stopów aluminium. Wypierają 670 ton i mierzą 61,9×9,5×2,8 m. Do napędu wykorzystano cztery silniki wysokoprężne MTU 16V595 TE90, zapewniające prędkość 34,5 węzła. Uzbrojenie tworzy osiem pocisków przeciwokrętowych MBDA MM40 Exocet Block 2, 76,2 mm armata Leonardo Super Rapido, dwie 30 mm armaty Leonardo, system rakietowy obrony bezpośredniej RAM. Załogę stanowi 45 osób.
