Łącznie indyjska armia miałaby otrzymać 1750 pojazdów w trzech wersjach. Bazowej (Gun Version), dowodzenia (Command Version, przypuszczalnie wóz dowodzenia niższego szczebla, np. plutonu/kompanii) i dowodzenia oraz nadzoru (Command & Surveillance, przypuszczalnie faktycznie wóz rozpoznawczy). Wozy poszczególnych wersji mają stanowić odpowiednio 55 proc., 20 proc. i 25 proc. całej floty.
Pojazdy mają zastąpić starzejące się BMP-2 sowieckiej konstrukcji. Ze względu na wysokie wymagania odnośnie parametrów nowych pojazdów, produkcję pojazdów planuje się rozłożyć na trzy etapy. W pierwszym, w ramach produkcji wstępnej, miałoby powstać około 150-200 wozów o nieco uproszczonej od docelowego konstrukcji w ciągu dwóch lat od podpisania umowy. W ciągu kolejnych sześciu-siedmiu powstanie 600-700 ulepszonych pojazdów. W około osiem-dziewięć lat, od zawarcia kontraktu, wystartuje produkcja wersji docelowej, w pełni spełniającej wymagania. Później do jednolitego standardu miałyby zostać doprowadzone wcześniej wyprodukowane wozy.