HMS Bristol miał być prototypem serii ośmiu dużych niszczycieli rakietowych typu 82. Zaprojektowano je do osłony planowanych lotniskowców typu CVA-01. Te jednak, za sprawą decyzji rządu brytyjskiego z 1966 r., nigdy nie powstały. To sprawiło, że zamiast serii ośmiu powstała tylko jedna jednostka – HMS Bristol.
HMS Bristol – jedyny przedstawiciel swego typu
Ze względu na pierwotne przeznaczenie, jednostkę uzbrojono w najnowszy rakietowy system przeciwlotniczy średniego zasięgu GWS 30 Sea Dart. Nie była to jednak jedyna nowość na tym nietuzinkowym okręcie. Otrzymał on też australijskie rakietotorpedy Ikara, 114 mm armatę automatyczną Mk 8 i system zarządzania walką ADAWS-2 (Action Data Automation Weapons System Mk 2). Część z tych nowinek trafiła potem na budowane seryjnie, mniejsze niszczyciele typu 42. Bristol mierzył 154,5 m, miał wyporność pełną 7100 ton. Okręt posiadał siłownię w rzadkim układzie turboparowo-turbogazowym COSAG, umożliwiającą mu osiąganie prędkości 28 węzłów. Miał przy tym, jako jedyny powojenny okręt tej klasy w Royal Navy, trzy kominy.
HMS Bristol jako okręt szkolny. Fot./Tomasz Grotnik.
HMS Bristol rozpoczął służbę 31 marca 1973 r. Od 25 maja 1982 r. brał udział w wojnie z Argentyną o Falklandy-Malwiny na południowym Atlantyku. Początkowo przewodził grupie dwóch niszczycieli, pięciu fregat i zaopatrzeniowca, ale wkrótce, jako „rasowy” okręt przeciwlotniczy, stanął na czele zadaniowej grupy bojowej lotniskowca. Aż do końca wojny chronił lotniskowce, a później został okrętem flagowym zespołu osłaniającego wycofywanie się sił brytyjskich.
Okręt szkolny i drugie życie HMS Bristol
14 czerwca 1991 r. HMS Bristol został wycofany ze służby czynnej i po zaadaptowaniu do roli stacjonarnego okrętu szkolnego, od 1993 r. zmienił inny niszczyciel ‒ HMS Kent typu County, cumując na stałe przy nabrzeżu bazy HMS Excellent, „kamiennej fregacie” na wyspie Whale Island w Portsmouth. Pełnił tam funkcję jednostki szkoleniowej dla marynarzy Royal Navy, kadetów i innych mundurowych organizacji młodzieżowych.
