W jej trakcie jednostka pokonała ponad 9275 Mm, operując przede wszystkim na wodach Oceanu Atlantyckiego. Podczas pobytu na morzu wykonano m.in.: 13 operacji uzupełniania zapasów w morzu (underway replenishment), pobierając m.in. 1200 ton amunicji. Co oczywiste, tak wartościowa jednostka nie może operować w pojedynkę. 12. Lotniskowcowy Zespół Uderzeniowy utworzony wokół Forda składał się z: krążownika rakietowego Normandy (CG 60) typu Ticonderoga, trzech niszczycieli rakietowych ze składu 26. Dywizjonu Niszczycieli (DESRON) ‒ Thomas Hudner (DDG 116) typu Arleigh Burke Flight IIA Ti, Ramage (DDG 61) typu Arleigh Burke Flight I oraz McFaul (DDG 74) typu Arleigh Burke Flight II. Dodatkowo w skład zespołu wchodził okręt patrolowy Straży Wybrzeża (USCG) Hamilton (WSML 753) typu Legend.
Na pokład lotniskowca przyjęto 60 samolotów i śmigłowców ze składu 8. Skrzydła Lotnictwa Pokładowego (CVW 8), na co dzień stacjonującego w bazie lotnictwa morskiego Oceana (NAS Oceana) w Virginia Beach w stanie Wirginia. Maszyny te należały do dziewięciu dywizjonów w tym: VFA-87 z samolotami F/A-18E Super Hornet, VFA-37 z F/A-18E, VFA-213 z F/A-18F, VFA-31 z F/A-18E, VAQ-142 z EA-18G Growler, VAW-124 z E-2D Advanced Hawkeye, VRC-40 z C-2A Greyhound, HSC-9 ze śmigłowcami MH-60S i HMS-70 z MH-60R.
Podczas swojej dziewiczej misji amerykański lotniskowiec współpracował z siłami ośmiu sojuszniczych państw z dwóch kontynentów: Kanadą, Danią, Hiszpanią, Francją, Niemcami, Holandią, Finlandią i Szwecją. Wziął udział także w ćwiczeniach „Silent Wolverine" (w dniach 8-12 listopada we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego), współpracując z fregatami z: Kanady Montreal FFH 336 typu Halifax), Danii (Peter Willemoes F 362 typu Iver Huitfeldt), Niemiec (Hessen F 221 typu Sachsen), Francji (Chevalier Paul D 621 typu Forbin), Holandii (De Zeven Provincien F 802 typu LCF) i Hiszpanii (Álvaro de Bazán F-101 typu Álvaro de Bazán).
Gerald R. Ford jest prototypową jednostką nowej generacji lotniskowców uderzeniowych US Navy. Powstał w ramach programu CVN-21. Seria liczyć będzie docelowo 10 okrętów, jednak do chwili obecnej potwierdzono budowę połowy z nich. Poza Fordem będą to: zwodowany 29 października 2019 r. John F. Kennedy (CVN 79), Enterprise (CVN 80, budowę zainicjowano 5 kwietnia tego roku), Doris Miller (CVN 81, położenie stępki planowane jest na styczeń 2026 r.). Ostatni z okrętów nie otrzymał jeszcze oficjalnej nazwy, a początek budowy ustalony został na 2027 r. Nowe lotniskowce mają wyporność pełną 100 000 ton przy wymiarach 337,1×41,0×12,0 m. Wymiary pokładu startowego wynoszą 333,0×78,0 m. Wysokość okrętów mierzona od stępki do topu masztu wynosi 76,0 m. Napęd składa się z dwóch reaktorów atomowych Bechtel Marine Propulsion Corporation A1B o mocy cieplnej 700 MW każdy (o 25% więcej od zainstalowanych na okrętach typu Nimitz reaktorach Westinghouse A4W) i czterech turbin parowych napędzających wały zakończone śrubami o średnicy 6,4 m. Okręty mogą rozpędzić się do prędkości przekraczającej 30 węzłów przy nieograniczonym zasięgu. Uzbrojenie obronne składa się z trzech systemów Mk15 Phalanx Block 1B kal. 20 mm, dwóch ośmiokomorowych wyrzutni Mk29 Mod.4 dla pocisków RIM-162D ESSM, dwóch 21-komorowych wyrzutni Mk49 systemu RAM (RIM-116). Obronę przed niewielkimi jednostkami w bezpośredniej bliskości okrętu zapewnią z kolei cztery zdalnie sterowane stanowiska Mk38 Mod 2 z 25 mm armatami. Załoga stała składa się z 4297 osób, w tym 508 oficerów.
