US Navy rozważa przedłużenie służby pocisków Trident D5 do roku 2080

Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych (US Navy) rozpoczęła studium nad możliwością użytkowania strategicznych pocisków balistycznych typu UGM-133A Trident II (Trident D5) przynajmniej do roku 2080.

Wystrzeliwane z okrętów podwodnych pociski (SLBM) miałyby więc pozostać w służbie tak długo jak nowe okręty podwodne przenoszące strategiczne pociski balistyczne (SSBN) typu Columbia.

Czytaj także: Amerykańska triada wymaga pilnej odnowy

US Navy posiada obecnie 14 okrętów podwodnych SSBN typu Ohio. Każdy z nich przenosi 24 międzykontynentalne pociski balistyczne Trident D5. Pociski mogą być uzbrojone w cztery głowice atomowe typu W76/W76-1 (o mocy 100 kt) lub cztery głowice typu W88 (o mocy 455 kt). Pociski UGM-133A Trident II (Trident D5) rozpoczęły wchodzić do służby w 1990 r. zastępując sukcesywnie starsze UGM-96 Trident I (C4).

Do 2009 r. US Navy zakupiła 461 pocisków Trident D5. Następnie zwiększono zamówienie o kolejne 100 sztuk. Produkcja utrzymywała się na poziomie ok. 24 sztuk rocznie, a dostawy zakończyły się w roku 2013. W 2008 r. ruszył program modernizacji i przedłużenia żywotności pocisków Trident D5 (LEP – Life Extension Program).

Czytaj także: Dwie firmy z kontraktami na nowe międzykontynentalne pociski balistyczne

Dzięki programowi LEP pociski miały pozostać na uzbrojeniu floty tak długo jak okręty SSBN typu Ohio, czyli przynamniej do roku 2040. Zmodernizowane pociski otrzymały oznaczenie D5LE (Life-Extended). Zamówienie na zmodernizowanie pierwszych dwunastu pocisków Trident D5 złożono w 2012 r. Pierwsze zmodernizowane egzemplarze D5LE wróciły do służby w 2013 r. Marynarka odebrała już ok. 170 pocisków D5LE, a program LEP jest wiąż w trakcie realizacji. W roku fiskalnym 2019 US Navy przeznaczyła na niego 1,23 mld dol. Koszt całego programu szacuje się na 18 mld dol.

Głowice z dłuższą datą użyteczności

Oprócz modernizacji pocisków, w 2006 r. narodowa agencja bezpieczeństwa atomowego (NNSA) rozpoczęła również program przedłużenia żywotności i modernizacji głowic atomowych typu W76. Głowice W76 są najliczniejszymi głowicami w amerykańskim arsenale atomowym. Produkowane były w latach 1978-1987 i po 2005 r. zaczęły zbliżać się do końca swojej żywotności.

Modernizacja obejmuje m.in. wymianę najważniejszych podzespołów, systemu uzbrajania i detonowania. Zmodernizowane głowice, oznaczone jako W76-1 marynarka zaczęła odbierać w 2009 r. Do 2020 r. NNSA planuje zmodernizować ok. 2 tys. głowic, a cały program ma zamknąć się w kwocie ok. 4 mld dol.

Z kolei głowice typu W88 to najmłodsze głowice w amerykańskim arsenale i ostatnie głowice produkowane od podstaw. Ich produkcja zakończyła się w 1989 r. NNSA planowała jej wznowienie w latach 2007-2012, jednakże z powodu cięć budżetowych plan ten nie został zrealizowany. Przewiduje się że zmodernizowane pociski Trident D5LE uzbrojone w głowice W76-1 oraz relatywnie nowoczesne głowice W88 będą mogły pozostać w służbie do lat 40. XXI w.

Czytaj także: Rusza budowa nowej generacji strategicznych okrętów podwodnych

W przeciwieństwie do sił powietrznych (USAF), które rozpoczęły program zastąpienia międzykontynentalnych pocisków balistycznych (ICBM) LGM-30G Minuteman-III nową konstrukcją, US Navy nie planuje wdrożenia nowego pocisku SLBM. Gdy, zgodnie z obecnym planem, na początku lat 30. XXI w. do służby zaczną wchodzić nowe okręty podwodne (SSBN) typu Columbia, otrzymają one pociski Trident D5LE.

Marynarka zastanawia się obecnie nad rozpoczęciem kolejnego programu modernizacji pocisków Trident – do standardu LE2. Dzięki niemu mogłyby one pozostać na uzbrojeniu okrętów typu Columbia nawet do lat 80. XXI w., czyli prawdopodobnie tak długo jak długo mają służyć nowe okręty podwodne. Możliwe jednak, że w połowie stulecia US Navy rozpocznie program budowy nowych pocisków.