Pocisk powstaje pod kierunkiem państwowej placówki naukowo-badawczej Defence Research and Development Organisation. Ogłoszono, że próba zakończyła się sukcesem.
W opublikowanym komunikacie podano, że testowe odpalenie przeprowadzono z poligonu rakietowego na Wyspie Abdula Kalama (dawna postkolonialna nazwa to Wyspa Wheelera) w stanie Orisa. Rakietorpedę odpalono z pojemnika transportowo-startowego umieszczonego na wyrzutni samobieżnej na podwoziu kołowym. Na tym etapie rozwoju Supersonic Missile Assisted Release of Torpedo (SMART, pol. naddźwiękowa torpeda o rakietowo wspomaganym starcie) jest odpalana z lądu, ale już z docelowych okrętowych pojemników transportowo startowych, kompatybilnych z pionowymi wyrzutniami do odpalania naddźwiękowych pocisków manewrujących PJ-10 BrahMos na indyjskich okrętach nawodnych (obecnie fregaty proj. 11356 typu Talwar i proj. 17 typu Shivalik, niszczyciele proj. 15A typu Kolkata i proj. 15B typu Visakhapatnam). Poinformowano, że udało potwierdzić się działanie rakietotorpedy SMART na każdym etapie funkcjonowania systemu, czyli od momentu startu, poprzez dolot w wyznaczony rejon i uwolnienie przenoszonej jako ładunek bojowy torpedy do zwalczania okrętów podwodnych. Komunikat nie wspomina, czy przebadano także poprawność działania samej torpedy (w tym próbę zwalczania podwodnego celu ćwiczebnego – imitatora okrętu podwodnego). Jednak najwyraźniej na tym etapie prób poprzestano na przetestowaniu poprawności sekwencji uwolnienia torpedy z części bojowej rakietotorpedy, opadaniu torpedy na spadochronie hamującym i jej prawidłowym wejściu do wody. Cała trajektoria rakietotorpedy była monitorowana przez różne urządzenia telemetryczne – radarowe i optoelektroniczne, w tym zamontowane na jednostkach pływających.
Nie podano odległości lotu pocisku. W indyjskich mediach podawany jest zasięg maksymalny (bez uwzględnienia zasięgu podwodnego uwalnianej torpedy) 650 km, co wydaje się co najmniej 10-krotnie zawyżoną wartością (rosyjskie rakietotorpedy 91RE1 mają zasięg 50 km przy prędkości lotu Ma=2,5 i 91RTE2 40 km/Ma=2,0; amerykańska RUM-139 VL-ASROC 22 km/Ma=1,0). Tym bardziej, że pionowa wyrzutnia okrętowa do odpalania SMART-ów i BrahMosów ma rosyjskie pochodzenie (wyrzutnia UKSK), tak jak i same BrahMosy. Nie można wykluczyć, że SMART konstrukcyjnie wywodzi się z bardzo zbliżonej rakietotorpedy 91RTE2 zaprojektowanej w OKB Nowator. Podawana oficjalnie prędkość lotu SMART-a to Ma=2,0. SMART ma dwustopniowy napęd rakietowy na paliwo stałe – stopień startowy i marszowy, podobnie jak rakietotorpedy rosyjskie. Rakietotorpeda ma być wyposażona w dwukierunkowe łączy wymiany danych podczas lotu. Nie ma informacji odnośnie typu czy danych taktyczno-technicznych torpedy przenoszonej przez SMART-a. Określa się ją jedynie jako „lekka". Być może chodzi o indyjską uniwersalną torpedę Advanced Light Torpedo (TAL) Shyena kal. 324 mm, wywodzącą się z włoskiej torpedy WASS A244-S. Poprzedni raz SMART-a przetestowano w październiku 2020 r. – metodologia i zakres badania były identyczne. Obecnie Marynarka Wojenna Indii nie ma nowoczesnych rakietotorped. W rozwój SMART-a są zaangażowane podległe Defence Research and Development Organisation (DRDO) ośrodki badawczo-rozwojowe: Research Centre Imarat (RCI) w Hajdarabadzie, Aerial Delivery Research and Development Establishment (ADRDE) w Agrze i Naval Science and Technological Laboratory (NSTL) w Visakhapatnam.
