PGZ ostro walczy aby popłynąć „Narwią”

Polska Grupa Zbrojeniowa z rosnącą determinacją walczy by to polski przemysł mógł dostarczyć wojsku „mózg” przyszłej „Narwi” czyli elektroniczny układ dowodzenia i zarządzania walką (C2).

PGZ  doskonale wie, że w obliczu kryzysu budżetowego państwa  spowodowanego zmaganiami z pandemią  to  ostatni moment aby wejść do gry  i odegrać  istotną rolę w modernizacji rakietowego oręża Sił Zbrojnych i co równie ważne – rozwinąć kompetencje w dziedzinie tworzenia złożonych wojskowych systemów elektronicznych , które na dekady przesądzą o pozycji zbrojeniówki w zbrojeniowym biznesie. Liczy się także próba zachowania elementów suwerenności w krytycznej sferze dowodzenia i zarządzania w przestrzeni obronnej a nawet – tam gdzie to możliwe – utrzymania niezależności i autonomii  przemysłowej.

Czytaj także: MSPO 2020 z Polską Grupą Zbrojeniową

PGZ przekonuje, ze w podejściu do budowy  tarczy powietrznej krótkiego zasięgu musi obowiązywać zasada maksymalnego wykorzystania  istniejącego w kraju  potencjału wytwórczego i dorobku  wielu lat doświadczeń inżynierów , konstruktorów i całych firm  w  rozwijaniu własnymi siłami systemów dowodzenia które znalazły zastosowanie w armii i z powodzeniem integrują np. obronę powietrzną kraju.

Warto ocalić dorobek

Tradycja budowy systemów wspomagania dowodzenia w państwowym przemyśle zbrojeniowym sięga lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Pierwsze wdrożenie systemu opracowanego przez krajową zbrojeniówkę odbyło się w 1976 r. Był to zautomatyzowany system rozpoznania radiolokacyjnego „Dunajec”, stworzony dla Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. W latach 2001-2004 wdrożono znacznie bardziej zaawansowany system „Dunaj”, stworzony przez przemysł zbrojeniowy we współpracy z wojskowymi oraz cywilnymi ośrodkami akademickimi.

Czytaj także: Polska Grupa Zbrojeniowa patrzy za ocean

To system przeznaczony do zarządzania rozpoznaniem radiolokacyjnym  oraz automatyzacji procesów dowodzenia i kierowania walką w obronie powietrznej. „Dunaj” zbiera, przetwarza i dostarcza stanowiskom dowodzenia  informacje o sytuacji powietrznej pochodzące ze stacji radiolokacyjnych rozmieszczonych na terytorium kraju oraz z sojuszniczych ośrodków rozpoznania. „Dunaj” poprzez informatyczną sieć integruje  także  poszczególne ogniwa łańcucha dowodzenia obroną powietrzną – tj. Centrum Operacji Powietrznych i jednostki mu podległe, posterunki radiotechniczne oraz wyznaczone lotniska. Elementy sieciocentryczności tego systemu stanowiły zresztą przełom w rozwoju całej sfery automatyzacji i wsparcia dowodzenia w  polskiej armii i i dostarczyły cennych doświadczeń.

Mamy gotowe składniki powietrznej tarczy

Na dzień dzisiejszy, podstawą obrony powietrznej RP jest zintegrowany system dowodzenia i rozpoznania oparty o:

– polskie systemy C2: Dunaj, Wołczenica, Przelot-SAMOC, Łowcza/Rega oraz Orzyc;

– polskie stacje radiolokacyjne: NUR-12, NUR-15, NUR-31, NUR-41, AVIA-B;

– natowskie systemy CSI.