Israel Sharon: Zależy nam, by w Warszawie dostrzeżono możliwości zbrojeniowej współpracy

Israel Aerospace Industries to największa i najbardziej wszechstronna wśród firm zbrojeniowych Izraela.

Israel Aerospace Industries  zdecydował się na przystąpienie do batalii o polskie zamówienia na zestawy rakietowe dla przyszłej tarczy powietrznej Narew. Nie za późno wchodzicie do gry?  Konkurenci brytyjscy, norwescy i amerykańscy już od dawna szturmują polski rynek zamówień wojskowych. Czym wasz system Barak-MX jest w stanie przebić NASAMS Kongsberga czy CAMM brytyjskiego MBDA?

Israel Sharon dyr. marketingu na Europę w Israel Aerospace Industries: Nie zwykliśmy wypowiadać się na temat konkurencji i oceniać zawartości jej oferty. Systemy, które pan wymienił to dobry sprzęt.

Chciałbym jednak zwrócić uwagę na nasze atuty. Izraelski system Barak-MX to modułowa, wyjątkowo elastyczna broń. Z jednej wyrzutni  możemy wystrzeliwać trzy rodzaje precyzyjnie kierowanych pocisków o zasięgu 35, 70 i 150 kilometrów. Komputer kierowania ogniem potrafi błyskawiczne analizować sytuację i dobierać  odpowiedni środek walki do zagrożeń. W trybie automatycznym nasz system śledzi wiele celów i jest w stanie wyręczać dowódców w dokonywaniu ich selekcji i wskazywaniu obiektów do priorytetowego zniszczenia.

Zapewniam, że skuteczność tego zestawu została wszechstronnie zweryfikowana i potwierdzona także podczas prób operacyjnych. Barak-MX to nie jest wyłącznie koncept, to pod każdym względem dojrzały, działający system! Już na etapie projektowania założyliśmy możliwość łatwej współpracy zestawu z dodatkowymi, zewnętrznymi źródłami danych: np. z urządzeniami radiolokacyjnymi  i środkami rozpoznania  proponowanymi przez naszych klientów.

W polskim programie „Narew”, założono, że systemy kierowania walką czy radiolokacja będzie budowana przez polską zbrojeniówkę. Z zewnątrz – drogą licencji – konsorcjum Polskich firm ma pozyskać oręż, czyli nowoczesne rakiety. To ogranicza możliwość wykorzystania w pełni waszego zintegrowanego, modułowego systemu. Czy nie tracicie zatem przewagi?

Nasz naprowadzany radiolokacyjnie pocisk o zasięgu 35 km, zawsze będzie elementem większego kompleksowego systemu walki, który odpowiada za skuteczność jego użycia. Zawsze też zintegrowane centrum dowodzenia musi być dopasowane do możliwości konkretnej rakiety. I ta uwaga dotyczy także zestawów oferowanych przez naszych rywali. Łącząc wyrzutnię z rakietą należy maksymalizować  atuty pocisku.

Nie miejsce teraz, by szczegółowo omawiać wszystkie niuanse technologiczne naszego systemu, powiem zatem tylko tyle, że wyrzutnia Barak-MX  zawiera wiele rozwiązań znacznie zwiększających możliwości broni, optymalnego wykorzystania pocisków czy  zapewnienia  maksymalnej  autonomii pojedynczych zestawów w prowadzeniu ognia. Jeśli Polska wybierze naszą broń wykorzystamy nasze dotychczasowe doświadczenie aby pomóc polskiemu przemysłowi  zoptymalizować konstrukcję  systemu dostosowując go do zagrożeń i  potrzeb.

Pokazaliście polskim dziennikarzom w jednym z zakładów IAI linię montażową seekerów – głowic naprowadzających waszych pocisków. Robi wrażenie nie tylko sam „mózg” rakiety ale też zegarmistrzowska precyzja specjalistów. Podzielicie się technologiami?

W przypadku tej klasy broni wszystko zależy od międzyrządowych ustaleń. Jesteśmy sojusznikami i jeśli władze zapalą zielone światło, możliwy jest transfer technologii budowy pocisków, a nawet   ustalenie z polskim partnerem kwestii wspólnej produkcji rakietowych zestawów i oferowania ich na rynkach trzecich. W przypadku kierowanych pocisków do zestawu Barak-MX IAI jest gotowe zaoferować produkcję w Polsce nawet 90 proc. komponentów rakiet.

Polska ma w izraelskiej zbrojeniówce specjalne względy?

Pospieszny biznes i szybkie wycofanie się z rynku to nie nasz styl. Jesteśmy małym krajem, a technologiczny eksport to być albo nie być także firm sektora obronnego. Jednak korporacyjna strategia IAI zakłada stawianie na współpracę długofalową, bo daje ona szansę na stabilne, obustronne korzyści w dłuższej perspektywie. Droga satysfakcjonującej obie strony kooperacji przemysłowej to dziś zresztą nie  kaprys ale istotny trend w międzynarodowych transakcjach zbrojeniowych z ambitnymi partnerami.

Jeśli dostrzegam jakąś specyfikę polskiego rynku to jest nią duży nacisk na osiągniecie technologicznej i produkcyjnej niezależności  w ważnych i  krytycznych dziedzinach, istotnych dla narodowego bezpieczeństwa.  Doskonale rozumiemy  waszą determinację. Sami tak działaliśmy, kiedy w obliczu licznych zagrożeń dla kraju budowaliśmy fundamenty naszej zbrojeniówki. W wielu specjalnościach, w których niezależność jest kluczowa takich jak radiolokacja, łączność czy rozpoznanie trzeba było dekad wytężonej pracy , by wspiąć się na obecny poziom.

Czy polskie firmy są w stanie na partnerskich zasadach współpracować z wyspecjalizowanymi spółkami IAI?

Bardzo cenimy sobie np. kooperację z Wojskowymi Zakładami Lotniczymi nr 2 z Bydgoszczy, z którymi współpracowaliśmy przy modernizacji myśliwców MiG-29. Z tamtejszymi fachowcami doskonale się rozumieliśmy. Takich firm jest więcej.

IAI to największy w Izraelu koncern zbrojeniowy, w 100 proc. stanowiący własność państwa. Robicie niemal wszystko co potrzebne jest Siłom Zbrojnym do obrony kraju  (może z wyjątkiem broni strzeleckiej). Nic dziwnego, że polski plan modernizacji wojsk wart do 2026 r 185 mld zł, kusi firmę zatrudniającą obecnie 15 tys. pracowników. W których dziedzinach, oprócz rakiet najbardziej prawdopodobna jest dziś nadwiślańska ekspansja IAI?

Zależny nam, by nad Wisłą dostrzeżono potencjalne możliwości współpracy z izraelskim potencjałem zbrojeniowym. Możemy np. podzielić się doświadczeniami w modernizacji  starszego sprzętu np.  szturmowych śmigłowców Mi-24 rosyjskiej produkcji. Znamy się na konwersji samolotów, np. przebudowujemy używane Boeingi na latające cysterny lub samoloty transportowe, dajemy też nowe życie wysłużonym transportowym Herculesom C-130. Wiemy jak skutecznie unowocześnić czołgi przenosząc ich elektronikę w epokę cyfrową.