Znaleziono go na zajętych przez Rosjan ukraińskich pozycjach gdzieś w Donbasie. Redeye to dość egzotyczna zdobycz, zwłaszcza biorąc pod uwagę czas i miejsce. I dowodzi, że Ukraina stała się przystankiem docelowym także przestarzałego zachodniego uzbrojenia, które dawno powinno być już zutylizowane.
Skonstruowany na przełomie lat 50. i 60., przez nieistniejącą już firmę Convair, system FIM-43 Redeye wszedł do produkcji w 1965 r. Był de facto pierwszym przenośnym przeciwlotniczym zestawem rakietowym z samonaprowadzającym się pociskiem przeciwlotniczym (sowiecki system 9K32 Strieła-2 wszedł do uzbrojenia w 1968 r.). Trudności w rozwoju i dopracowaniu termolokacyjnego układu naprowadzania Redeye'a sprawiły, że pierwsza seryjna wersja – jeszcze oznaczona XMIM-43B Redeye Block II – weszła do uzbrojenia US Army w 1966 r. Docelową seryjną wersję dopracowała już spółka General Dynamics – system oznaczony najpierw XM41E2, potem XFIM-43C, a w końcu FIM-43C Redeye Block III zaczął być produkowany na potrzeby US Army i US Marine Corps od 1967 r. Produkcja trwała tylko do połowy 1969 r. I choć zdążono wyprodukować aż 85 000 pocisków, przerwano ją z powodu wad systemu, potwierdzonych zresztą w toku bojowego użycia w latach 80. w Afganistanie. W Stanach Zjednoczonych Redeye'e zaczęto wycofywać w 1982 r. wraz z dostawami nowych pocisków FIM-93A Stinger (w tej wersji zresztą będących przekonstruowanymi FIM-43C z nowym układem naprowadzania i nową nazwą). Sojusznicy Stanów Zjednoczonych utrzymywali swoje Redeye'e w linii zapewne do końca zimnej wojny lub nawet dłużej.
