Trudno powiedzieć, skąd granatnik trafił na Ukrainę. Panzerfausty 3 były dostarczane Siłom Zbrojnym Ukrainy na pewno przez Republikę Federalną Niemiec, Republikę Włoską i Królestwo Niderlandów. W każdym z przypadków w grę wchodziła broń z zasobów sił zbrojnych tych państw. Na pewno nie mogły to być włoskie Panzerfausty, bowiem Esercito Italiano używają jedynie wersji Panzerfaust 3-T (starsza wersja z głowicą tandemową) i Bunkerfaust (wariant przeciwbetonowy). Podobnie niemieckie Heer, na ile wiadomo, odstąpiły Ukrainie jedynie wersję 3-T z granatami DM72A1 (wiadomo zresztą o jej skutecznym zastosowaniu bojowym). Pozostaje więc przypuszczalnie dostawa z zapasów Koninklijke Landmacht. O ile wiadomo, Panzerfaust 3-IT-600 to najnowocześniejsza broń w swojej klasie, jaka trafiła w ostatnich tygodniach na Ukrainę.
Sam Pancerfaust 3-IT-600 to najcięższa, mająca masę aż 15,6 kg (w tym głowica bojowa 3,9 kg) wersja. Jest w stanie przebić pancerz stalowy o grubości 900 mm chroniony pancerzem reaktywnym. Długość broni wynosi 1200 mm, kaliber wyrzutni to 60 mm (granat jest nadkalibrowy, ma kaliber 110 mm). Dzięki zastosowaniu skomputeryzowanego celownika DYNARANGE z dalmierzem laserowym i prostym systemem kierowania ogniem, możliwe jest prowadzenie skutecznego ognia na dystansie do 600 m do celów nieruchomych (bez DYNARANGE do 300 m przeciwko celom ruchomym i do 400 m przeciwko nieruchomym). Zasięg minimalny, podyktowany względami bezpieczeństwa strzelca, wynosi 20 m. Średnia prędkość pocisku wynosi 152 m/s (maksymalna 220 m/s).
