Jednostka ta będzie jedną z największych atrakcji tego niezwykłego, bo znajdującego się w całości pod ziemią, obiektu.
Podziemny kompleks muzealny w Bałakławie znajduje się 17 km na południe od Sewastopola, we wnętrzu góry Tawros nad zatoką Bałakława. W latach 50. zatoka ta była bazą macierzystą sowieckiej 155. Brygady Okrętów Podwodnych. W 1957 r. we wnętrzu góry rozpoczęto budowę pierwszego w ZSRS podziemnego kompleksu, mającego służyć do naprawy okrętów podwodnych i zapewnienia im schronienia na wypadek uderzenia jądrowego, który nosił oznaczenie „Obiekt nr 825 GTS".
Zgodnie z projektem, podziemny kompleks przeciwatomowy składał się z kilku autonomicznych części: schronu dla okrętów podwodnych i załóg, warsztatu stoczniowego z suchym dokiem, części minowo-torpedowej przeznaczonej do przygotowania i testowania torped oraz min, zbiorników paliwa o pojemności 9500 ton oraz bazy remontowo-technicznej do przechowywania i przygotowania do eksploatacji broni jądrowej, która nosiła nazwę „Obiekt nr 820 RTB" – ta cześć kompleksu została oddano do użytku już w 1959 r.
Jednostka w czasie wprowadzania do podziemnego kompleksu, widoczne wyrzutnie torped kal. 650 mm.
Wszystkie pomieszczenia zostały wykute w skale i wzmocnione żelbetem o grubości od 1÷5 m, natomiast grubość skalistego gruntu nad obiektem wynosiła w najwyższym punkcie 126 m. Budowniczowie musieli usunąć ponad 45 000 m³ skał, w wyniku czego powstał łukowaty kanał głębokowodny o długości 605 m, szerokości od 10 do 25 m i głębokości 8 m, umożliwiający cumowanie do siedmiu konwencjonalnych okrętów podwodnych proj. 613 lub 633. Do tego kanału przylegał suchy dok o długości 102 m, szerokość 10 m i głębokość 8 m. Podziemny zakład umożliwiał prowadzenie napraw i konserwacji okrętów podwodnych, uzbrajania ich w torpedy oraz miny, tankowanie paliwem oraz ładowania akumulatorów. Pierwsze okręty podwodne trafiły tu w 1961 r., zaś cały kompleks został ukończony w 1963 r.
