Koniec roku sprzyja podsumowaniom. W cyklu #najlepRze2022 przypominamy teksty z 12 miesięcy tego roku, które wzbudziły najwięcej zainteresowania, emocji i Państwa reakcji.
Sankcje gospodarcze, odcięcie od kooperantów i przerwanie łańcucha dostaw z dawnych republik sowieckich, zatracone doświadczenia biur projektowych, brak stoczni o odpowiednim zapleczu technicznym czy wreszcie brak funduszy, zmuszają władze z Kremla do pielęgnowania tych dużych okrętów z minionej epoki, które cudem doczekały obecnych czasów.
Krążowniki rakietowe projektu 1164
W 1980 r. w skład WMF ZSRS wszedł pierwszy ciężki atomowy krążownik rakietowy Kirow proj. 1144 (kryptonim Orłan), a w kolejnych latach jeszcze trzy, nieco się od siebie różniące, zmodyfikowane jednostki tego projektu – ostatnia dopiero w 1998 r. Napęd jądrowy zapewniał im w zasadzie nieograniczoną możliwość śledzenia lotniskowcowej grupy uderzeniowej w każdej sytuacji, a potencjał uderzeniowy w postaci 20 pocisków 3M45 systemu P-700 Granit zdolność przełamania nawet wielowarstwowej OPL zespołu floty i rażenia kluczowego celu.
Orłany były jednak zbyt duże, bardzo drogie, a ich budowa trwała długo, stąd równolegle opracowywano prostszy krążownik z rakietowym uzbrojeniem uderzeniowym. Próby jego stworzenia na drodze modernizacji dużego okrętu ZOP proj. 1134B Bierkut-B, na którym zamierzano umieścić do 12 wyrzutni pocisków 4K80 systemu P-500 Bazalt, nie rokowały jednak najlepiej. Konieczna była zupełnie nowa platforma, dysponująca kadłubem o większych rozmiarach.
Na bazie przeprowadzonych studiów, dowództwo WMF opracowało w 1972 r. wstępne założenia taktyczno-techniczne do opracowania na bazie dużego okrętu ZOP proj. 1134B projektu wstępnego 1164 Atłant krążownika napędzanego turbinami gazowymi. Okręt od początku był pomyślany jako „zabójca lotniskowców", mających być zasadniczymi zwalczanymi przez niego celami. Głównym konstruktorem krążownika został Alieksandr Kuzmicz Pierkow, wówczas kierownik Północnego Biura Konstrukcyjno-Projektowego w Leningradzie (w 1979 r. funkcję głównego konstruktora jednostki przejął Walientin Iwanowicz Mutichin).