Jednostka docelowo służyć będzie we Flocie Czarnomorskiej, zaś wybór Bałtyjska na miejsce uroczystości związany był z tym, że na Bałtyku, w oparciu o ten port, prowadzone były próby państwowe okrętu.
Czytaj także: Pokaz morskiej siły Kremla w Sankt Petersburgu
Budowę trałowca Gieorgij Kurbatow pod numerem stoczniowym 522 rozpoczęto 24 kwietnia 2015 r. w stoczni Sriednie-Newskij Sudostroitielnyj Zawod (SNSZ) w miejscowości Pontonnyj koło Sankt Petersburga. Miał on być drugim okrętem serii, zaś jego wodowanie planowane było na wrzesień 2017 r. Tak się jednak nie stało.
7 czerwca 2016 r. na okręcie znajdującym się w hali stoczni wybuchł pożar. Gasiło go 20 zastępów straży pożarnej i ok. 100 strażaków. Obyło się bez ofiar, jednak sam trałowiec bardzo ucierpiał. Pożar strawił ok. 600 m² poszycia obu burt powyżej pokładów górnego i dziobowego. Szeroki zakres zniszczeń wymagał opracowania metodologii ich usunięcia i naprawy kadłuba, w co zaangażowanych było kilka instytutów naukowo-badawczych. Wymagało to czasu, podobnie jak i prace naprawcze przy samej jednostce. Ostatecznie opuściła ona halę konstrukcyjną 15 lipca 2020 r., zaś wodowanie odbyło się 30 września ub.r.
Jednostki proj. 12700, oficjalnie klasyfikowane jako okręty obrony przeciwminowej, zostały zaprojektowany przez biuro konstrukcyjne CMKB „Ałmaz” z Sankt Petersburga. Budowane są seryjnie przez SNSZ od 2011 r. Do tej pory rosyjską banderę podniosły cztery z nich. Służą one we Flocie Bałtyckiej, Czarnomorskiej (dwa) i Oceanu Spokojnego. Spośród okrętów aktualnie budowanych, jeden jest wyposażany, dwa znajdują się w fazie formowania kadłubów, zaś cztery kolejne zakontraktowano. Stępka pierwszego z nich ma zostać położona jeszcze w tym roku. Według aktualnych planów, łącznie ma powstać 12 jednostek tego typu.
Aleksandrity budowane są metodą infuzji próżniowej z laminatu w poliestrowo-szklanego. Przy wyporności pełnej wynoszącej 890 t i wymiarach 61,6×10,3×3,1 m są jednymi z największych okrętów przeciwminowych z tworzyw sztucznych na świecie. Osiągana przez nich prędkość maksymalna wynosi 16 w., a załoga liczy 44 ludzi. Uzbrojenie obejmuje: 30 mm armatę rotacyjną AK-306, jeden 14,5 mm wkm MTPU, przenośne przeciwlotnicze zestawy rakietowe Igła i miny. Natomiast wyposażenie przeciwminowe składa się z: kadłubowej stacji hydrolokacyjnej, bezzałogowych pojazdów podwodnych i nawodnych do poszukiwania, klasyfikacji oraz niszczenia min i trałów mechanicznych oraz niekontaktowych.
Jednostka wsparcia logistycznego Wsiewołod Bobrow cumująca w Kronsztadzie Fot. Curious/forums.airbase.ru.
Natomiast 21 sierpnia w porcie wojennym w Kronsztadzie podniesiono banderę na jednostce wsparcia logistycznego Wsiewołod Bobrow, drugim przedstawicielu proj. 23120 Łongwinik. Została ona zbudowana przez stocznię Siewiernaja wierfʹ z Sankt Petersburga. Stępka tej jednostki, która początkowo klasyfikowana była jako holownik morski i nosiła nazwę MB-75, położono 19 grudnia 2013 r. Obecną nazwę otrzymała ona 5 lutego 2015 r., zaś zwodowano ją 14 listopada 2016 r. Według ówczesnych planów miała ona wejść do służby w 2018 . Jednak Wsiewołod Bobrow wyszedł na próby dopiero 20 marca tego roku. Zapewne spowodowane to było z problemami z dostawami elementów wyposażenia pochodzących z państw zachodnich, wynikających z sankcji nałożonymi na Rosję po zajęciu Krymu.
Jednostki proj. 23120 zaprojektowane przez biuro projektowe ZAO „Spiecsudoprojekt” przeznaczone są do zaopatrywania w ładunki suche okrętów nawodnych, podwodnych, jak również baz morskich Na pokładzie rufowym o powierzchni 700 m² mogą one przewozić towary o masie do 2000 t, których rozładunek możliwy jest dzięki dwóm żurawiom pokładowym o udźwigu do 50 t. Ponadto mogą one dzięki dwóm wyciągarkom o uciągu 25 i 120 t holować uszkodzone jednostki pływające również na akwenach zalodzonych, ponieważ ich kadłuby mają klasę lodową ARC4, co umożliwi im operowanie na wodach pokrytych lodem o grubości do 0,6 m.
Wsiewołod Bobrow cechuje się wypornością standardową 4941 t (pełną 9482 t) i ma wymiary 94,88×22,00×8,51 m. Jego spalinowo-elektryczna siłownia składa się z czterech generatorów spalinowych Wärtsilä 8L32 o łącznej mocy 15 000 kW i dwóch elektrycznych silników napędowych o mocy 8160 KM każdy. Pozwala ona na osiągnięcie prędkości maksymalnej 18 w., zasięgu 5000 Mm i autonomiczności wynoszącej 60 dni. Natomiast prędkość kruszenia lodu o grubości 0,6 m wynosi 2 w. Załoga jednostki składa się z 27 ludzi, możliwe jest zaokrętowanie 50 osób dodatkowego personelu.
Według projektu 23120 zbudowany zostaną została jeszcze jedna jednostka tego typu ‒ prototypowy Elbrus, którego stępkę położono 4 listopada 2012 r., zwodowano 26 czerwca 2015 r., zaś banderę podniósł 2 kwietnia 2018 r. i wchodzi w skład Floty Północnej. Na mocy kontraktu ze stocznią Siewierną wierfią podpisanego 29 czerwca 2012 r. w Sankt Petersburgu rozpoczęto budowę jeszcze jednej jednostce wsparcia logistycznego proj. 23120 ‒ Kapitan Szewczenko, której stępkę położono 24 lipca 2014 r,, ale pod koniec 2015 r. budowa została wstrzymana.
